Cyganie w Hiszpanii

Indie, Hiszpania, Cyganie, flamenco – co łączy te wszystkie elementy? Niektórym mogłoby się wydawać, że niewiele, a jednak wszystkie one mają wspólny mianownik. Wytłumaczenie jest proste – Cyganie hiszpańscy, to emigranci z Indii, którzy przemierzyli cała Azję i Europę i osiedlili się w Andaluzji, wnosząc elementy indyjskiej kultury do hiszpańskiej, w tym między innymi sztukę muzyki i tańca flamenco.

Emigracja

Wszystko zaczęło się w wieku IX, kiedy to nagle z jakichś bliżej niewytłumaczonych historycznie przyczyn wielu mieszkańców północno-zachodnich Indii opuściło swój kraj i rozpoczęło wędrówkę na zachód. Być może miało to podłoże religijne, być może przemieszczali się w poszukiwaniu swojej ziemi obiecanej, z biednych, ogarniętych głodem i przeludnionych Indii. Wędrówka przez rozległe tereny Azji i Europy, na odległość wielu tysięcy kilometrów sprawiła, że musieli się oni zorganizować i nauczyć prowadzić wędrowny tryb życia. Nie wszyscy wyruszający z Indii dotarli do Hiszpanii. Po pokonaniu części drogi rozdzielili się oni na dwie grupy, z których jedna udała się szlakiem przez Palestynę, Egipt, Libię, Tunezję, Maroko i poprzez Cieśninę Gibraltarską znani już jako Cyganie ostatecznie dotarli na południe mauretańskiej Hiszpanii.

Cyganie w Andaluzji

Na osiedlenie się wybrali oni region nazywany wówczas Al-Andalus, stanowiący swoisty tygiel wielonarodowy, w którym egzystowali obok siebie Cyganie, Żydzi, Katolicy i Muzułmanie. Pierwsze plemiona cygańskie osiedliły się w Andaluzji już w X wieku. Na początku podawali się za pokutujących pielgrzymów z Egiptu. Druga grupa Cyganów idąca północnym szlakiem przez Afganistan, Bizancjum, Armenię, Grecję, Serbię, Niemcy i Francję dotarła do Hiszpanii w 1425 roku. Obie te grupy wędrujących Cyganów spotkały się na półwyspie, nie byli to już jednak ci sami ludzie, ponieważ podczas wędrówki wchłaniali obyczaje i kulturę krajów, przez które przechodzili.

Życie w Hiszpanii

Codzienne egzystowanie na Półwyspie Iberyjskim dla Cyganów nie było wówczas łatwe. Tradycyjnie zajmowali się oni wikliniarstwem, kowalstwem i hodowlą koni i chociaż przejmowali miejscowe obyczaje najczęściej izolowali się od społeczeństwa miejscowego tworząc własne środowisko. Odrębność posunęła się do tego stopnia, ze cygańskie rody-klany były nieprzenikalne. Pilnowano odrębności języka, kultury, a szczególnie zwracano uwagę na zawieranie związki małżeńskie. Negatywnie tez odnosili się do nich Hiszpanie. Za panowania Ferdynanda V i Izabeli I rozpoczęto próbę asymilacji Cyganów, nakazując im albo zatrudnienie jako służba, albo opuszczenie kraju, zakazano używania języka i ubierania się w stroje klanowe. Z czasem rasistowskie odruchy wywoływała też ciemniejsza skóra.

Wpływ na kulturę

Dziś przyglądając się tej rasie, gdyby zdjąć kobietom z czoła tradycyjną kropkę, a mężczyzn pozbawić religijnych elementów strojów, to wiele cech wyraźnie wskazywałoby na tożsamość z dzisiejszymi Cyganami. Długie, obfite i barwne spódnice, chusty, ciemna karnacja, czarne oczy – to zarówno cechy hinduskie, jak i cygańskie. Podobnie też przedstawia się kwestia wpływu na hiszpańską kulturę. Posiadając własne obyczaje, instrumenty muzyczne, język i kulturę. Wiemy dziś, że flamenco stworzyli Cyganie zamieszkujący Andaluzję. W tym czasie kultura muzyczna w Hiszpanii była już wysoko rozwinięta, wiec Cyganie przyswajali ją i przetwarzali na swój własny sposób. Rytmiczność tych utworów jest związana z wykonywaną przez Cyganów praca, jaką było kowalstwo. Początkowo była to jedynie spontaniczna forma skargi na własne niedole, wyrażanie śpiewem tego, co leży na sercu, często bez muzyki. Z czasem pieśń wyszła na ulice i dotarła do szerokiej publiczności przybierając wiele różnych form.

Cyganie w Hiszpanii obecnie

Społeczność Cyganów liczy obecnie w Hiszpanii około 600 – 800 tysięcy osób, co stanowi około 1,5 % ogólnej liczby ludności tego kraju. Największa ich grupa nadal mieszka w Andaluzji, a jest to około 270 tysięcy. W Katalonii żyje około 80 tysięcy Romów, w Walencji 50 tys., w Madrycie 60 tys. Większość z nich reprezentuje wyznanie rzymskokatolickie. Oficjalnie mówi się na nich „Gitanos”. Używają też własnego języka, będącego specyficzną mieszanką hiszpańskiego z Andaluzji oraz słów cygańskich. Ich sytuacja w Hiszpanii zaczęła się poprawiać dopiero od 1983 roku, kiedy wprowadzono politykę edukacji wyrównawczej dla biednych. Przez dłuższy czas również problemem były narkotyki, które wpędziły w uzależnienie znaczną część społeczeństwa. Wiele kobiet siedzi też w więzieniach za kradzieże. Stanowią one 25% wszystkich osadzonych. Romowie w Hiszpanii dzielą się na dwie grupy: „Gitanos” i „Hungaros”. Pierwsi z nich to grupa zamożniejsza i znacznie liczniejsza, podzielona na klasy. Drudzy, to biedota zamieszkująca namioty i chatki wokół miast.

			Lovetotravel Kontakt

Ważne: nasze strony wykorzystują pliki cookies